نمی دانم از کجا آمده ای؟ نمیدانم که هستی؟
ولی میدانم کجا هستم و نمیدانم که هستم.
لیموهایت را پس نمیدهم
ولی دنبالت هم نمی آیم.
انگار از تو فقط خیالی برای من بهتر است.
خیالی که با نگاه کردن به لیموها همان برق نگاه اول را به یادم می آورد.
من عادت کرده ام به جهان خیالات و در حیاتم با هزاران معشوق که با میوه های به جا مانده اشان به یاد می آورم.
در این بیابانِ "نمیدانم چه کنم" توام سرابی هستی که نمیدانم به شوق آب بودنت به سویت بشتابم یا تو را سرابی دیگر بدانم و در خلوتم در انتظار کمکی آسمانی باشم.
متاسفانه من دلاور شاهدخت گنبد سرخ نظامی نیستم و من شمشیر به دست در پی کشتن اژدها بر نمی آیم.
این خبری بد برای من است نه برای شاهزاده قصه ها که در نهایت معشوق خود را مییابد.
لیموهایت پیش من میماند و هیچگاه پس داده نمیشود چرا که ملکه لیموها را چه احتیاج به چند عدد لیمو است؟
شاید من بهرام دلاور روز سه شنبه باشم ولی شمشیری ندارم و بندهای زندگی بدجوری مرا موشی گرفتار در تله کرده است.
تو گول نشانه ها را نخور امروزه هزاران دستبند سهراب از چین وارد میشود و هر که نشانی از پدری دلاور به بازو دارد که افسوس هیچکدامشان دل رستم به میان سینه ندارند.
روزی که اژدهایی را نشانم دادی از ترس به خود لرزیدم و نماندم که دلاوران را ماندن کار است ولی اکنون که در گوشه ی میخانه ای، شجاعتی از مستی را یافته ام میدانم که اژدها فقط آزمونی از شهامت من بود که باختمش و اکنون که مستی از سرم میپرد و عقل زمامم را دست میگیرد بازم همان ترسها به دلم باز میگردند.
ملکه ی سرزمین لیمویی! جهان پر شده از دلاوران زبانی و نمایشی که در نهایت سرزمین بیمار را به وجود آورده اند.
تو برای خوردن توت فرنگی به تعریف های دوره گردهای دروغگو گوش مده سرزمین توت فرنگی کردستان است اگر توت فرنگی میخواهی بار سفر ببند که هر چه آسان بدست آید را امید عشقی نیست.
حکایت بسیار است بهانه برایم درد آور است ولی تو نکته بگیر که چه رنجی است این میان. هیچکس دست رد به سینه ی عسل نمیزند مگر آنکه به چشمش عسل ننماید یا اینکه کام تلخ برگزیده و عسل برایش مثل زهر است که هر دو را مشکلی است که هر کدام را راهی به عشق ورزیدن نیست.
اگر گرفتار آمده ای بدان که انسان ها می آیند و میروند ولی آنچه که میماند عشق است پس آنچه گرفتارش آمده ای فرد نیست تصویر عِلوی عشقی است که بر دیگری تصورش میکنی.
درباره این سایت