میون این عصر شلوغ که تلاش میکنیم به یه جایی برسیم که عقب نمونیم دو تا سوال خیلی مهم ذهن آدمو به چالش میکشه یکی این که به کجا برسیم؟ و یکی دیگه اینکه از چی عقب نمونیم؟
بعضی وقتا توی این شلوغیا یادمون میره که خودمون از زندگی چی میخوایم و چی باعث میشه که از این جا بمونیم و عقب افتاده بشیم.
خیلی از کسایی که میتونیم کنارشون توقف کنیم و از کنارشون بودن لذت ببریم توی رد شدن های از سر عجله از دستشون میدیم اونایی که چیزی به ما میدن که شاید کلی از زندگیمون باید دنبالش بگردیم تا پیداش کنیم.
سرعت یه مزیت بزرگ برای نسل ماست که فاصله ها کم شدن و به همین دلیل میشه فرصت بیشتری برای لذت بردن داشت ولی وقتی همین سرعت باعث میشه که از هم فاصله بگیریم مطمئنا یه جای کار داره میلنگه.
مخالف تلاش زیاد کردن نیستم و این چیزیه که الان زندگیمون بهش نیاز داره ولی خیلی کارارو نمیشه با سرعت انجام داد مثل پختن قرمه سبزی که باید بذاری تا جا بیفته.
ما دیگه از حال و هوای قرمه سبزی بیرون اومدیم و به دنبال این طعم هی این درو اون در میزنیم و هی دنبال روش های جدیدیم در صورتی که تنها ادویه فراموش شده زندگی الانمون همین درنگه.
قبلا توی یه مطلب دیگه در مورد اهمیت زمان که تنها دارایی ماست صحبت کرده بودم و این دارایی ارزشمند فقط معقولانش اینه که برای چیزی خرج بشه که ارزششو داشته باشه و چه چیزی بهتر از یه قرمه سبزی همه چی تموم که باعث میشه زمانای دیگه ای که برامون مونده رو با ارزش تر کنه. یعنی طلای زمانی رو که خرج قرمه سبزی کردیم سرمایه گذاری میشه تا با هزینه ی خیلی کم لحظات بی نظیریو با خوردنش سپری کنیم.
قرمه سبزی زندگیمونو با عجله درست نکنیم که بعدا برای تحمل طعمش کل داراییمونو بدیم تا چیزی باهاش بخوریم که فقط طعمشو بهتر کنه و در نهایت قرمه سبزیم نخورده باشیم.
درباره این سایت